Aquest poema em recorda una mica a "Nocturno de los avisos" de Salinas per allò del passeig encara que ací no siga explícit. Per cert, pense igual que Estellés. Neruda, tens ulls de peix.
Sucede que me canso de ser hombre.
Sucede que entro en las sastrerías y en los cines
marchito, impenetrable, como un cisne de fieltro
Navegando en un agua de origen y ceniza.
Sucede que entro en las sastrerías y en los cines
marchito, impenetrable, como un cisne de fieltro
Navegando en un agua de origen y ceniza.
El olor de las peluquerías me hace llorar a gritos.
Sólo quiero un descanso de piedras o de lana,
sólo quiero no ver establecimientos ni jardines,
ni mercaderías, ni anteojos, ni ascensores.
Sólo quiero un descanso de piedras o de lana,
sólo quiero no ver establecimientos ni jardines,
ni mercaderías, ni anteojos, ni ascensores.
Sucede que me canso de mis pies y mis uñas
y mi pelo y mi sombra.
Sucede que me canso de ser hombre.
y mi pelo y mi sombra.
Sucede que me canso de ser hombre.
Sin embargo sería delicioso
asustar a un notario con un lirio cortado
o dar muerte a una monja con un golpe de oreja.
Sería bello
ir por las calles con un cuchillo verde
y dando gritos hasta morir de frío
asustar a un notario con un lirio cortado
o dar muerte a una monja con un golpe de oreja.
Sería bello
ir por las calles con un cuchillo verde
y dando gritos hasta morir de frío
No quiero seguir siendo raíz en las tinieblas,
vacilante, extendido, tiritando de sueño,
hacia abajo, en las tapias mojadas de la tierra,
absorbiendo y pensando, comiendo cada día.
vacilante, extendido, tiritando de sueño,
hacia abajo, en las tapias mojadas de la tierra,
absorbiendo y pensando, comiendo cada día.
No quiero para mí tantas desgracias.
No quiero continuar de raíz y de tumba,
de subterráneo solo, de bodega con muertos
ateridos, muriéndome de pena.
No quiero continuar de raíz y de tumba,
de subterráneo solo, de bodega con muertos
ateridos, muriéndome de pena.
Por eso el día lunes arde como el petróleo
cuando me ve llegar con mi cara de cárcel,
y aúlla en su transcurso como una rueda herida,
y da pasos de sangre caliente hacia la noche.
cuando me ve llegar con mi cara de cárcel,
y aúlla en su transcurso como una rueda herida,
y da pasos de sangre caliente hacia la noche.
Y me empuja a ciertos rincones, a ciertas casas húmedas,
a hospitales donde los huesos salen por la ventana,
a ciertas zapatería con olor a vinagre,
a calles espantosas como grietas...
a hospitales donde los huesos salen por la ventana,
a ciertas zapatería con olor a vinagre,
a calles espantosas como grietas...
Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto. "Pablo Neruda". Residencia en la tierra (1933-1935)
Jo he llegit poc de Neruda perquè no m'agrada massa, no m'enganxa. Serà que no l'entenc.
ResponEliminaPerò aquest poema és una meravella. El varem llegir al taller d'Andrés, i per el moment no he llegit res d'ell que siga igual de bo.
A mi em passa el mateix, com he dit tinc seriosos prejudicis. Tens raó, aquest poema està molt bé.
ResponEliminaUn besot ! Bon cap de setmana.
Mi poema favorito de Neruda!
ResponEliminaAunque él no me gusta en exceso, este poema es maravilloso realmente.
Por cierto Carlos, me he desactivado temporalmente el facebook, lo digo por si no me ves, no pienses nada raro.
Volveré pronto, como siempre :)
Hola Rocío ! Yo no sé si es mi poema preferido de Neruda o no, mis conocimientos sobre su obra son escasos, pero me gusta. No te recuerda a ti a nocturno de los avisos?
ResponEliminaMe he dado cuenta de lo del face esta mañana, ok.
Que pase usted muy buen fin de semana, señorita lisensiada. Un beso.
Carles Alòs.